Antoinet van het toilet

Ik roep vaak ‘Aaaaa….’ als ik iets lief vind. Of schattig of aandoenlijk.
Of zielig. Dan ook.
Bij zielig word de ‘aaaaaa’ zelfs nog iets langer.
Hoogstwaarschijnlijk om onbewust mijn medeleven nog iets meer te laten spreken, denk ik.
Mijn tweelingzus heeft diezelfde afwijking.
Die lange ‘aaaaaa’ hoor ik namelijk ook vaak bij haar.
Daarom ben ik er heilig van overtuigd dat die lange ‘aaaaa’ er bij ons is ingeschapen.
Om andere aardbewoners te laten weten dat we met één klank ons medeleven betuigen in een héle fijne, maar óók in een uiterst rotte situatie.
Zoals laatst. In het centrum van Emmen. Toen we gezellig aan het shoppen waren.
En ik moest plassen. Natuurlijk ! Ik moet altijd plassen als het nét niet uitkomt.
Dit keer terwijl ik in de paskamer stond.
Met drie leuke kledingstukken aan het haakje.
Mama naast me in het andere hokje met nog meer leuke items die wellicht haar bezit zouden worden.
Maar ik had nog maar één kledingstuk gepast of ik voelde mijn blaas al seinen: Schiet op! Dus griste ik het gordijn open en nam de rest aan kledingstukken weer onaangetast mee uit het hok.
“Ik moet plassen…”,reageerde ik op zuslief haar verbaasde gezicht en hing de kledingstukken weer terug in het rek.
“Het zijn páshokjes, geen pláshokjes”, grapte zus en wees naar de overkant.
“Bij de HEMA , dáár kan je plassen..ik loop wel even mee”.
We lieten mama achter het gordijn weten ‘ heel eventjes’ weg te zijn omdat de nood héél hoog was en vlogen naar de overkant.
Bij het HEMA-toilet zat een vrouw aan een tafeltje met een schoteltje muntjes .
Met schort en badslippers . Haar schouders gebogen, haar dikke haardos met een wit lint bijeengebonden in een paardenstaart. Echt zo’n Antoinette vond ik het.
Opgegroeid in een groot gezin op een boerderij op het Drentse platteland, zo stelde ik me voor.
In de jaren tachtig blijven steken én duidelijk meer van het práktische dan van de chárme.
Ze keek ook alsof ze zélf heel nodig moest plassen, maar dat bleek een andere reden te hebben.
Ik schoot in de dichtstbijzijnde hokje om even later weer opgelucht het toilet te verlaten.
“Jullie zijn tweeling zéker?”,vroeg de mevrouw toen ineens, terwijl ze ons van boven naar beneden bekeek, léuk zéker?’
Ik knikte en antwoordde dat zussie een onverwachte bonus voor mijn ouders was , dat ze dat géwéldig vonden én dat ik ook nog steeds erg geniet van het feit dat er een kopie van mijzelf op deze aardbol rondloopt die hetzelfde denkt,vind en dóet.
Maar toen betrok Antoinet ’s gezicht ineens.
“Wees maar blij dat je gewenst was, zei ze ineens, ..ikke niet…”
Het was even stil.
“Ik heb die vloek van niet gewenst zijn over mijn hele leven gevoeld”, ging ze verder.
Slik. Zo’n antwoord had ik niet verwacht.
Ik keek naar zuslief, toen weer naar Antoinet en kreeg ineens veel medelijden met haar. Tegelijkertijd voelde ik een ‘aaaaaaaa’ opborrelen.
Want deze mevrouw had duidelijk de juiste persoon uitgekozen om haar verhaal te vertellen.
En zichtbaar de behoefte om een lange ‘aaaaaaa’ te krijgen van Acceptatie, Aandacht en Aanraking
Ik kreeg het gevoel dat ik op dat moment op de juiste tijd op de juiste plaats was en besloot haar verhaal aan te horen.
Maar het was een lang verhaal.
Te lang, volgens zus, want die trok aan m’n arm. “Kom Aniet, zei ze, mama wacht….”
Ik wenste haar sterkte, vertelde dat ze weldegelijk van waarde was en samen liepen we weg.
“Ze zou een huisdier moeten hebben,” opperde ik.
“Of vrijwilligerswerk , vulde zussie aan , ze moet ménsen om zich heen hebben,hier kwijnt ze ook wég”
Bij de damesmodezaak kwam mama al naar buiten.
“Ik ben al klaar! “lachtte ze en zwaaide triomfantelijk met een volle tas.
Blij en tevreden liet ze haar nieuwe aanwinsten zien.
“Moet jij ook nog even kijken?”vroeg ze .
Ik schudde m’n hoofd. “Nee hoor,we gaan lekker verder”,zei ik
Met z’n drieeen liepen we verder.
Al kletsend en lachend.
En ik dacht aan Antoinette en voelde me rijker dan ooit.